Μιλώντας για την αριστεία δειλά τόνισε
Η Αριστεία αγαπά τη μοναξιά του πρώτου!
Δεν υπερέχει ο άριστος αν είναι με άλλους όμοιος!
Κτίστε σχολεία άριστα κι όχι σχολεία αρίστων
Θόρυβος ακούστηκε από το ακροατήριο
με φωνές. τον σταμάτησαν. και διαμαρτυρίες
Παράξενα τους φαίνονταν αυτά που έλεγε!
Εκείνος πράος τους έγνεψε να ακούσουν
Άνοιξε αργά το ευαγγέλιο του ομήρου
και τονίζοντας με θάρρος τα λόγια του και είπε:
Απόρησε ο Διομήδης με το θάρρος του Γλαύκου
καθώς στάθηκε αντίκρυ του σαν ίσιος προς ίσον
Γενναίος αυτός πολέμαρχος και πολύπειρος
Περίμενε έναν αντάξιο του για να μετρηθεί
Σαν να θίχτηκε το φιλότιμο του που τόλμησε
ένας πολύ νέος, ένα παιδί, να μετρηθεί μαζί του.
Πόλεμο κάνει ο Διομήδης αλλά είναι έλληνας.
Έχει ήθος , ευγένεια, λογική. Τα υγιή τα πρότυπα
Έγειρε το κοντάρι του και πατρικά ρωτάει
Ποιος είσαι εσύ λεβέντη μου Τρώα με λίγη πείρα
Κι ήρθες με τόλμη θαρρετά με εμέ να πολεμήσεις.
Μην είσαι φάντασμα θεού ή κάνας φαντασμένος
Όχι Διομήδη, είμαι εδώ πρώτος να βγω στους πρώτους
«γιατί έχω ευχή σαν προσταγή, το «αίεν αριστεύειν»
και το « ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων » προ παντός
Πλημμύρισε το στρατόπεδο από το ήθος των λόγων
Και κλονίστηκε από θαυμασμό ο φοβερός Διομήδης
Δεν θαύμασε το «αίεν αριστεύειν» το λένε πολλοί.
το « ὑπείροχον ἄλλων » τον συγκίνησε, προ παντός
με πρόφαση την ιερή ξενία την παλιά σαν έλληνας
από το άρμα κάτω πήδηξε καλώντας ο Διομήδης
τον νέο, Τρώα, τον εχθρό να έρθει πιο κοντά του
και «ἐν τῷ πεδίῳ» τον αγκάλιασε θερμά.
Κι ο Γλαύκος ο υπέροχος τα όπλα τα χρυσά του
αντάλλαξε και φόρεσε τα χάλκινα του άλλου.
Πόσο Θαυμάζουμε την ομορφιά του ομήρου
Και πόσο δίκαια «άριστους» λέμε και τους δυο
Αλλά το «υπερέχον», στον έναν αναγκαστικά.
Τι κρίμα! που μόνο στην πρωτιά λάμπει η αριστεία
Σαν συνωστίζονται οι άριστοι χάνουν το υπερέχον
Τροφή της αριστείας «το υπερέχον» ,χωρίς αυτό
θα είναι: Καλοί, πολύ καλοί, ποτέ καλύτεροι άλλων!
Τότε επεκράτησε σιωπή στην αίθουσα
Ποιος θα αντιλογούσε με τον όμηρο
Μας έχει μείνει μια τσίπα ντροπής
Δεν έχουμε δα αφελληνιστεί τόσο.