Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος

Μες στο πλατύ τό πέλαγο καράβι ταξιδεύει
Τριγύρω νύχτα απλώνεται
και με το αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,
τό μπρίκι τό άσπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,
σάν νύφη, πού όλο καί λυγά καί γλυκοκαμαρώνεται

Μα ξάφνου, σάν να κάρφωσε σ’ άμμουδιαστό ακρογιάλι
τις δυο του άγκυρες μαζί,
τό μπρίκι στέκι καί μπροστά στήν πλώρη του προβάλλει
Γοργόνα θαλασσόβρεχτη μέ αγριωπό κεφάλι:
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθαντε για ζει;

Βροντολογά τό στόμα της καί τά νερά αναδεύει
με την ψαρίσιο της ουρά,
κατ. το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,
ό ναύτης αποκρίνεται· ζωή νά ‘χης, Κυρά!

‘Αλίμονο αν τής έλεγε πώς είναι πεθαμένος
Από τά χρόνια τά παλιά!… /
Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος
μαζί μέ τό καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,
καί ή Γοργόνα θ’ άρχιζε νά κλαίει τό βασιλιά.

Μα τώρα, που έμαθε πώς ζή, τήν όψη της αλλάζει
και μ’  ομορφιές στολίζεται.
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,
μέ δυό ματάκια όλόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,
άπ’ τά ξανθά της τά μαλλιά τό πέλαγος φωτίζεται.

Το μπρίκι πάλι ξεκινά καί σιγαλαρμενίζει
στή Θάλασσα την γαλανή.
Και ή Γοργόνα στον άφρό σάν γλάρος φτερουγίζει,
λύρα κρατάει ολόχρυση καί παίζοντας αρχίζει
να τραγουδή στο πέλαγος μ’ ουράνια φωνή!

 

 

Η τεχνική του ποιήματος.

Ο στίχος είναι δεκαπεντασύλλαβος ιαμβικό .Η  ομοιοκαταληξία μεικτή. φροντισμένος στίχος.

Νοηματική ανάλυση

Των ωραίων ανθρώπων ο έπαινος είναι μετά τον θάνατον. Ο φθόνος δεν αντέχει στο χρόνο. Τέτοιοι άνθρωποι δημιουργούν μύθους, δημιουργούν μυθιστορίες και όνειρα. Οι άνθρωποι ταυτίζονται μαζί τους γίνονται ένα  και έτσι δεν πεθαίνουν ποτέ.

Τέτοιος ωραίος ήταν και ο Αλέξανδρος, το παιδί των 33 χρόνων, αλλά πιο Μέγας. Δεν μπορεί να πεθάνει ένας νέος που σχεδιάζει ζωγραφίζοντας τον κόσμο.

Και, κυρίως, δεν τον αφήνει να πεθάνει ένας λαός που, πιασμένος από το θρύλο του, προσπαθεί να βρει παραμυθία στα τάρταρα που πισωγύρισε.

Ο ναύτης είναι το σύμβολο της ελπίδας, ο λαμπαδηδρόμος που θα κρατά και θα μεταφέρει το μήνυμα. Είναι η ενεργός μνήμη που πρέπει να καταγράψει το επεισόδιο, για να μείνει εκείνο στη μακρά μνήμη και η ελπίδα αναμμένη (για να θυμηθούμε το μοντέλο επεξεργασίας πληροφοριών του νου, αγαπητέ αναγνώστη).

Ο ναύτης κρατάει τη σκυτάλη που θυμίζει και υπενθυμίζει.

Η γοργόνα είναι ο έλεγχος της συνείδησης ενός έθνους που πρέπει να του χτυπά τις χορδές του χρέους.

Η θάλασσα είναι το απόκρυφο εργαστήρι  που κρύβει το μεγάλο μυστικό.

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος! λέει ο ποιητής, και όσο ζει ο Μεγαλέξανδρος θα θυμίζει ότι είμαστε ένας κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας που κουβαλάει τα πατροπαράδοτα: τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας, τα ήθη και έθιμά μας και όλους τους προγόνους, κριτές και φύλακες τούτων των θησαυρών, που πρέπει να μείνουν αναλλοίωτοι, όχι επειδή είναι οι αληθινότεροι, οι ηθικότεροι, οι τελειότεροι, αλλά απλά επειδή είναι τα δικά μας, κειμήλια και παρακαταθήκες, που μας μεγάλωσαν και μας δίδαξαν και μας γεμίζουν νοσταλγία.

Η γοργόνα βέβαια ήταν….. επιεικής με τον ναύτη. Του έκανε απλές ερωτήσεις δηλωτικής γνώσης. Τον ρώτησε για τον Αλέξανδρο και ο ναύτης ήταν ειλικρινής, αφού πιστεύει, και έτσι είναι, ότι τα έργα δίνουν ζωή στον άνθρωπο και όχι ,απλά, η όρθιά του στάση.

Από το 1821 έως το 1921 -για να πάρουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα- είχαμε δεκάδες πρωθυπουργών, αλλά εσύ, όπως κι εγώ, καλέ μου αναγνώστη, θυμόμαστε δύο και αν είμαστε πιο προσεκτικοί τρεις. Ναι, μόνο τρεις!

Ο Αλέξανδρος ζει, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε γιατί ζει εκείνος ακόμη.

Μυριάδες μνήματα, λέει ο Κάλβος ,αλλά επί ολίγων λάμπει το φως.

Ζει ο Αλέξανδρος; ρώτησε  η γοργόνα και σαν πήρε την  απάντηση, σιώπησε…………….

Δεν ξέρω αν σιώπησε η γοργόνα ή της έκλεισε το στόμα ο ποιητής…..  Πιστεύω ότι   θα είχε έγνοια  να μάθει τι κάναμε και με τη γλώσσα των προγόνων μας, και με τη θρησκεία τους, και με  τα έθιμά τους, και με τους θεσμούς τους,  αλλά, ίσως, στα σιργιάνια της στη θάλασσα, κάτι να είχε ακούσει και σαν βασιλοπούλα Ελληνίδα και ευγενής που είναι, δεν ήθελε να φέρει το  ναύτη σε δύσκολη θέση.

Εσύ, τι λες, καλέ μου αναγνώστη;

Έφυγε λέει ο ποιητής, παίζοντας στη λύρα της μια  μελωδία

Να σαν το: «Μες του Αιγαίου τα νερά…τριαντάφυλλα σκορπίζουν»

Πλημμύρησε η θλαλασσα από νότες και τριανταφυλλόφυλλα

Και της γοργόνας τα  μάτια  από δάκρυα

Για τα κρυφά τα ψέματα, για τις μισές αλήθειες !

Σχολιάστε