Έχουμε γνώσεις, είπες, και θα βρούμε
στον ουρανό ψηλά τις μαύρες τρύπες
κι όλες εκείνες τις κοινές τις εξισώσεις
και εμείς θα λύσουμε το αίνιγμα το μέγα
Δεν ειρωνεύομαι τις γνώσεις τις πολλές.
Μα σαν κοιτάζω γύρω μου τα απλά.
Πρωτόγονο εργαλείο μοιάζει, φίλε,
ο νους μας ο σοφός σαν συγκριθεί
Με τη σοφία του αυγού ενός πουλιού,
μιας μύγας ταπεινής ή μιας χελώνας,
που βγαίνει από τον πόρο της ντροπής!!!
με εντολές επάνω του γραμμένες
-σαν τις σκυτάλες του παλιού καιρού-
που βγάζουνε σαν τυλιχτούν με ζέστη
μάτια, περίτεχνα με χρώματα φτερά
και μνήμες για αλάνθαστα ταξίδια
Και οι σύγχρονοι σοφοί τάχα δεν μοιάζουν
με εκείνον τον παλιό τον Δαίδαλο σοφό
που έφτιαχνε ανάλαφρα φτερά για να πετάξει
ο δύστυχος απ τα δεσμά του Μίνωα μακριά.
Τι απορία, τι έκπληξη θα είχε εκείνος τώρα
σαν έβλεπε ο Δαίδαλος, αυτός ο στοχαστής
το πρότυπό μας το έξυπνο, που το χουμε καμάρι,
ότι µε κείνα τα βαριά, τα σίδερα στα πόδια
που ήταν δεσμά ασήκωτα εκεί να τον κρατούνε
εμείς, οι τωρινοί σοφοί εκείνου οι μαθητάδες,
φτιάξαμε τα σωστά φτερά τώρα για να πετάμε.
Σαν να υπάρχει μυστικό, φίλε, καλά κρυμμένο
που ξεδιπλώνεται αργά, σταλιά -σταλιά εμπρός μας;
Να ‘ναι του νου μας τα σκαλιά καθώς αυτός ψηλώνει
ή είναι ο κρυφός θεός όπου μαζί μας παίζει.