Ο Χρύσανθος και η αριστεία

Ένα ζευγάρι Ελλήνων περιηγητών, ένας μαθηματικός με τη φιλόλογο γυναίκα του, έπινε καφέ ένα καλοκαιριάτικο πρωινό του 2015 στην παραλία της Τήνου.
Μιλούσαν με θαυμασμό για την προχθεσινή τους επίσκεψή στην Δήλο.
Τους είχε εντυπωσιάσει αυτός ο αρχαίος ιερός χώρος, που για πρώτη φορά επισκέπτονταν.
Είναι ασυγχώρητος ,είπε η γυναίκα, όποιος μπορεί και δεν κάνει αυτή την επίσκεψη στη Δήλο με σχολαστικό τρόπο.
Μετά άνοιξε ένα τουριστικό έντυπο και διάβασε δυνατά, στον άντρα της:.
«Η Δήλος κατοικείται από το 2.500 π.Χ. και ήταν ένα κοσμοπολίτικο νησί».
-Όπως σήμερα η Μύκονος ας πούμε, είπε και συνέχισε:.
-Ξέρεις, της είπε ο άντρας διακόπτοντάς την ότι ο Περικλής πήρε από την Δήλο τα συμμαχικά χρήματα και τα ξόδεψαν να κτίσουν τον Παρθενώνα και για να στολίσουν την Αθήνα;
-Σωστά τα λες είπε η γυναίκα!
-Και όταν στην Αθήνα έπεσε μια πανδημία θανάτου, τότε πέθαινε και ο μέγας Περικλής, ορισμένοι αθηναίοι θεώρησαν ότι αυτό ήταν θεϊκή οργή και τους τιμωρούσαν οι θεοί.
-Θα περίμενε κάνεις τότε να τα επιστέψουν είπε η γυναίκα.
-Αντίθετα προχώρησαν λίγο ακόμη. Εξόρισαν όλο τον πληθυσμό του νησιού, και τον εγκατέστησαν στη Μικρά Ασία.
-Οι υπερδυνάμεις πάντα ίδιες!.
-Τι σύμπτωση! λέει ο άντρας, οι αρχαίοι Έλληνες προσκυνούσαν στη Δήλο οι σύγχρονοι Έλληνες προσκυνούν στην Τήνο!
-Τι θέλεις να πεις ότι η Λητώ και η Παναγία έχουν κάποια σχέση;
-Δεν ξέρω, αν έχουν σχέση άλλη, πλην του γεγονότος ότι τότε, όπως και τώρα, πολύς κόσμος ταξίδευε και ταξιδεύει στις Κυκλάδες για καθαρά θρησκευτικούς λόγους.
-Μα τώρα έχουν άλλη θρησκεία!
-Η παράδοση όμως έμεινε!
-Είναι κακό αυτό, να κρατούν οι άνθρωποι την παράδοση;
-Όχι! Οι άνθρωποι δείχνουν αδράνεια στις αλλαγές, αλλάζουν μόνο οι λέξεις για να τις περιγράψουν!
Άραγε είναι η Τήνος η συνέχεια της Δήλου;
-Δεν ξέρω …..ας τα αφήσουμε αυτά. Άκουσε τώρα μια ευχάριστη έκπληξη που είχα το πρωί λίγο πριν έρθεις!
-Τι συνέβη σε βλέπω να το λες ενθουσιασμένος!
-Συνάντησα ένα συμφοιτητή μου από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, τον Χρύσανθο από την Καβύλη του Έβρου.
-Αυτό το παιδί με το χιούμορ, που μας έκανε όλους χαρούμενους;
-Τον θυμάσαι βλέπω!
-Τον Χρύσανθο! Βεβαίως! Είναι τρελός, όπως τότε;
-Τότε…. ήταν καλά! Τώρα να τον δεις!
-Τι είπε; Λέγε, τρελαίνομαι να ακούσω!
-Μου είπε ότι μένει μόνιμα στην Τήνο, είναι παντρεμένος με μια συνάδελφο του, Τήνια γλύπτρια.
-Μα καλά, γλύπτης είσαι εσύ, του είπα;
-Την ίδια δουλειά κάνουμε, με άλλα υλικά και οι δύο!
Τον θυμάμαι, πάντα τέτοια έλεγε!
-Άλλο;
-Διδάσκει, μου είπε, εδώ, στο τοπικό λύκειο, με βάση την Αισώπειο λογική.
-Βρε θεότρελε θα τους ζαλίσεις τους μαθητές και όλο τον κόσμο, του είπα.
-Με λατρεύουν όλοι, τόσο, όσο και εγώ τους αγαπώ!
-Πού το ξέρεις, αν είναι αμοιβαίο αυτό;
-Ισοζύγιο είναι τα πάντα, φίλε! Ο νόμος της αγοράς, δίνεις-παίρνεις!
-Μα μπορεί, κανείς, να μην αγαπά τον Χρύσανθο, όταν έχει τέτοια συμπεριφορά προσφοράς , φιλότιμο, χιούμορ και εξυπνάδα, όπως τον θυμάμαι από τότε, είπε η γυναίκα;
-Αυτό είναι αλήθεια! Χιούμορ και εξυπνάδα, έχει ,αλλά, νομίζω, «χάνει» λίγο ,είπε ο άνδρας και γέλασε!
-Άνθρωπος με χιούμορ που αυτοσαρκάζεται έχει ψυχική υγεία, δεν «χάνει» μην τον φοβάσαι!
-Συμφωνώ! Η φιλικότητα και ο αυτοσαρκασμός είναι ένδειξη ψυχικής υγείας και εξυπνάδας.
-Τότε γιατί λες ότι «χάνει»
-Δεν κυριολεκτώ, απλά δεν είναι κομφορμιστής, και για τούτο τον παρεξηγούν μερικοί κομφορμιστές.
-Είναι λίγο αντικομφορμιστής, αλλά δεν είναι καθόλου περιθωριακός, αντικοινωνικός ή ατομιστής.
-Βεβαίως δεν είναι. Ο Χρύσανθος είναι έξυπνος άνθρωπος!
-Συμφωνώ. Μόνο οι κουτοί, κάλε μου άντρα, δεν εκθέτουν ποτέ τον εαυτό τους στους άλλους. Αυτοί προστατεύονται με τη σοβαροφάνεια τους και συνήθως είναι κομφορμιστές!
-Τί σημαίνει κομφορμιστής ακριβώς;
-Ο πάρα πολύ τυπικός, είναι η καταλληλότερη λέξη.
-Μα η σοβαροφάνεια, που είναι η αυστηρή τυπικότητα, δεν είναι ένδειξη κάποιας ήπιας μορφής προβλήματος;
-Οπωσδήποτε!
-Άρα, ο φίλος σου, είναι καλά!
-Μωρέ ,καλά είναι, αλλά ….οι τρέλα του δεν έχει τέλος….. και γέλασε πάλι!
-Γιατί το λες και γελάς. τι άλλο είπατε;
-Πολλά ,βέβαια! Στην αρχή αναπολούσαμε τα χρόνια των φοιτητικών αναμνήσεων της Θεσσαλονίκης, μετά μιλήσαμε για τις δουλειές μας και τις ευχάριστες απασχολήσεις μας (τα χόμπι μας) στον ελεύθερο χρόνο μας. Τι να σου τα λέω τώρα, το βράδυ μας έχει καλέσει για φαγητό, εκεί θα τα ακούσεις από… πρώτο χέρι.
-Καλά, μας έχει καλέσει και δεν λες τίποτα;
-Άκου πρώτα! Δεν είναι τόσο εύκολο!
-Τι να ακούσω, λέγε είμαι περίεργη!

-Φίλε, μου είπε, το βράδυ σε καλό στο σπίτι μου , συγκεκριμένα στην μεγάλη αυλή του σπιτιού μου. θα παραβρεθείς σε ένα σύγχρονο συμπόσιο!
-Στα συμπόσια, Χρύσανθε, συζητούσαν για κάποιο σημαντικό θέμα , εσύ τι θέμα έχεις;
Έκπληξη! το βράδυ θα μάθεις!
Και μέχρι το βράδυ θα με έχεις σε αγωνία;
Όχι, θα σου δώσω να διαβάσεις ένα άρθρο μου, που δημοσίευσα σε μια τοπική εφημερίδα.
-Με ποιο θέμα;
-Μύθοι και παραβολές.
Πώς συσχετίζεις τα δύο;

-Όχι, βρε φίλε μου, δεν τα συσχετίζω απλά εκχριστιανίζω τον Αίσωπο, μου είπε!
-Τι κάνεις, ρε αθεόφοβε, τον σταυρώνεις; είπα γελώντας.
-Μεταποιώ τους μύθους του σε παραβολές!
-Πώς; ρώτησα, που καλύτερα να μην τον ρωτούσα!
Έβγαλε από την τσάντα του και μου έδωσε ένα απόκομμα εφημερίδας. Εδώ έγινε ο μύθος του Αισώπου παραβολή, μου είπε.
Άπλωσα το χέρι μου και το πήρα.
Να το διαβάσεις δάσκαλε εσύ και η γυναίκα σου η δασκάλα!
-Γιατί μας λες δασκάλους και όχι καθηγητές;
-Το δάσκαλος έχει γοητεία, μου αρέσει. Όσοι μαθητές αγαπούν τους διδάσκοντες στα γυμνάσια, στα λύκεια, στα φροντιστήρια και στα πανεπιστήμια, δασκάλους τους λένε!
-Όπως θες, του είπα.
-Όχι όπως θέλω, αλλά όπως πρέπει. άλλο η καθηγεσία και άλλο η διδασκαλία.
-Έκανα ότι συμφώνησα και έριξα μια ματιά στο κείμενο που μου έδωσε..
-Να το διαβάσετε και το βράδυ να μου πείτε πώς το βρίσκετε!
-Ποιο είναι το κείμενο, είπε η γυναίκα, αυτό που κρατάς;
-Ναι, αλλά τώρα καταλαβαίνεις, γλυκιά μου, ότι πρέπει να το διαβάσουμε, ίσως μας ρωτήσει το βράδυ, ο θεότρελος, για να του πούμε την γνώμη μας!
-Άφησε τα καλοπιάσματα, μη λες «να το διαβάσουμε», έτσι και αλλιώς, εγώ θα το διαβάζω κι εσύ θα ακούς!
-Αν θέλεις το διαβάζω εγώ και ακούς εσύ, είπε ο άντρας, μισό-πρόθυμα!
-Ευχαρίστως αν είχαμε άπειρο χρόνο!
-Τι θες να πεις έχω δυσλεξία και δεν μπορώ να διαβάσω;
-Δεν λέγεται δυσλεξία το αργό σου διάβασμα, αλλά δυσαναγνωσία!
-Είσαι ανελέητη μαζί μου! Διάβαζε το τώρα, σε παρακαλώ να τελειώνουμε!
Η φιλόλογος ξεδίπλωσε το απόκομμα της εφημερίδας και άρχισε να διαβάζει.
«Η παιδαγωγική διάσταση ενός μύθου του Αισώπου».
«Θα μου επιτρέψετε, πιστεύω φίλοι μου Τήνιοι αναγνώστες , μια και βρισκόμαστε σε νησί που δεν έχει πια ειδωλολάτρες, σαν τον Αίσωπο, αλλά είναι όλο το νησί μας εκχριστιανισμένο άσχετα αν μερικοί είναι «καθολικά ορθόδοξοι» και άλλοι «ορθόδοξα καθολικοί» θα προσπαθήσω να εκχριστιανίσω τον Αίσωπο για να είναι πιο οικείος σε μας!

-Φαντάζουμε την έκπληξη και τα αμήχανα γέλια τον αναγνωστών, είπε , σταματώντας την ανάγνωση, της εφημερίδας η γυναίκα.
-Δίκιο έχεις, για συνέχισε.

«Αίσωπε, οι μεγάλοι παιδαγωγοί –παλιοί και νέοι- λένε ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν με τέσσερεις κυρίως τρόπους.
Ο πρώτος λέει ότι μαθαίνουν καλύτερα οι άνθρωποι από τα «παθήματα» τους, που τους γίνονται «μαθήματα», σαν τα ζώα στο τσίρκο που μαθαίνουν να γελούν κλαίγοντας!
Ο δεύτερος λέει ότι μαθαίνουν καλύτερα αυτοί που σκέφτονται, σαν τον Αριστοτέλη, που μερόνυχτα στον πορθμό του Ευρίπου κοιτούσε κάτω τα νερά για να εξηγήσει γιατί πάνε πέρα- δώθε. (Δεν κοίταζε ψηλά να δει πώς…. «μαλλιοτραβιούνται» η γη με το φεγγάρι).
Ο τρίτος λέει πως για να μάθεις πρέπει να είσαι κοινωνικός και κοσμογυρισμένος και να παρατηρείς και να μιμείσαι τα «καλά και συμφέροντα». Σαν τον Οδυσσέα, όπως μας λέει Όμηρος.
Και τέλος ο τέταρτος λέει, ότι μαθαίνουν καλύτερα όσοι ορμηνεύονται, όπως ορμηνεύει ο αετός το αετόπουλο όταν το μαθαίνει να πετάει.

Έτσι λένε οι παιδαγωγοί ότι πρέπει να κάνουν όλοι οι δάσκαλοι και οι γονείς.
Κάτι από όλα αυτά θα είχε ακούσει, φαίνεται και ο γάιδαρός σου, Αίσωπε, στο γνωστό σου μύθο με το αλάτι. Αλλά, δεν τα κατάλαβε καλά, τα παιδαγωγικά των ανθρώπων, ο γάιδαρός σου και έπαθε, ό,τι έπαθε!
Εγώ πιστεύω, Αίσωπε, ο γάιδαρος σου δεν έκανε τέτοια πράγματα, που λες στο μύθο σου, αλλά είναι όλα δικά σου παρα-μύθια

Γράφεις ότι μια φορά, φορτωμένος ο γάιδαρος με αλάτι περνούσε το γεφύρι της Πέτρας και καθώς συλλογιζόταν τα βάσανα της γαϊδουρινής ζωής του, γλίστρησε και έπεσε στο νερό. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» λέγανε οι παππεπίπαπποι μας.
Το κακό και το καλό είναι σαν τους συμμιγείς αριθμούς, ανακατεμένα.
Ο δυστυχής γάιδαρος, ξαλάφρωσε.
Να που υπάρχει και θεός των γάιδαρων κρυμμένος στο νερό, σκέφτηκε ο γάιδαρος.
Φως φανάρι, ο γάιδαρός σου, Αίσωπε, έμαθε από το πάθημά του, «άλλα αντ’ άλλων».
Αν ήταν γνωστικός θα μάθαινε την αιτία, που αλάφρωσε το φορτίο του.
Αν ήταν και λίγο κοινωνικός και ρωτούσε τους άλλους γαϊδάρους θα μάθαινε ότι στα νερά είναι ασφαλείς μόνο οι φελλοί.
Τέλος πάντων, ο όνος σου, κακόμαθε!
Μια άλλη φορά, Αίσωπε, λες, κουβάλαγε καλυμνιώτικα σφουγγάρια, στο χωριό Αγραπιδιά του Αμυνταίου.
Καθώς περνούσε δίπλα στη λίμνη θυμήθηκε το περιστατικό με το αλάτι και κάνει ένα ………. τάκλιν επίτηδες το «γαϊδούρι» ο γάιδαρος και πέφτει, μέσα στη λίμνη.
Τα σφουγγάρια άρχισαν να τραβούν το νερό, από συνήθεια .
Το νερό άρχισε να τραβάει το «γαϊδούρι» στα βαθιά!.
Το αφεντικό άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του!
Και ό γάιδαρος άρχιζε να λέει του επιταφίου του τους μονολόγους!
-Να τι κάνει η γαϊδουρινή μου συμπεριφορά!
-Να η δίκαιη τιμωρία της πονηριάς μου!
Αλλά αμέσως μετά, κατάλαβε ο γάιδαρος ότι εσύ, Αίσωπε, τον τιμωρείς, για να φοβηθούν όλα τα γαϊδούρια !
Τότε άρχισε να σκέφτεται πιο λογικά ο γάιδαρος!
-Αφού είμαι, γάιδαρος, συλλογίστηκε!
-Τότε δεν είμαι «βόδι»!
-Αίσωπε, φώναξε-μπλοφάροντας ο γάιδαρος- έτσι θα τιμωρείς από δω και πέρα όλες τις γαϊδουρινές συμπεριφορές;
-Έτσι ακριβώς είπες!!!!!
-Μα αυτοί που τρόμαξαν πιο πολύ ήτανε οι άνθρωποι ,Αίσωπε!
-Γιατί στη γη, τις γαϊδουριές τις κάνουν τα «γαϊδούρια» και όχι οι γάιδαροι!
Έτρεξαν όλοι οι άνθρωποι και με έσωσαν
Κι έτσι ο μύθος σου έγινε παραβολή, για τους ανθρώπους Αίσωπε!

-Εδώ τελειώνει το κείμενο.
-Φαντάζεσαι, τι πανδαιμόνιο θα προκάλεσε σε όσους το διάβασαν;
-Θα περάσουμε καλά το βράδυ!
-Με τον Χρύσανθο ομορφαίνει η νύχτα!

-Πάμε ,τώρα, να ετοιμαστούμε, είπε η γυναίκα;
-Καλά λες, να πάρουμε και κανένα δωράκι στα παιδιά;
-Πόσα παιδιά έχει και τι ηλικία έχουν;
-Αυτό τώρα είναι ένα πρόβλημα! Παιδιά βέβαια έχει, αλλά όταν τον ρώτησα για το πόσα έχει και τι ηλικία έχουν δεν μου απάντησε ευθέως, αλλά εμμέσως και ασαφώς μου έδωσε κάτι στοιχεία.
-Τον θυμάσαι, από τότε είχε πάθος με τους γρίφους και τα προβλήματα!
-Μαθηματικός είσαι, μου είπε, να τα βρεις όλα αυτά μόνο σου!
-Τι σου είπε και πως;
-Άκουσε κι εσύ που είσαι φιλόλογος και προσέχεις το νόημα των λέξεων. Ίσως βρούμε μαζί μια άκρη. Θα σου μιλήσω όπως ακριβώς μου μίλησε.
-Η γυναίκα μου, μου είπε, με έκανε πολύτεκνο;
-Πολύτεκνος μπορεί, με βάση το νόμο, να είναι και ένας με τρία αλλά και ένας με δεκατρία, που λέει ο λόγος, παιδιά; Έπρεπε να τον ρωτήσεις πόσα έχει, είπε η γυναίκα.
-Έλα ντε! τον ρώτησα και να τι μου είπε.
-Τα Χριστούγεννα τα παιδιά μου πήγαν και είπαν κάθε ένα χωριστά στον παππού τους τα κάλαντα και τους έδωσε από επτά ευρώ στο καθένα (συνταξιούχος άνθρωπος) Την Πρωτοχρονιά πήγαν όλα μαζί και του είπαν πάλι τα κάλαντα και τότε τους έδωσε 87 ευρώ, για να τα μοιραστούν ίσα μεταξύ τους
-Ε, και τι σχέση έχουν αυτοί οι αριθμοί με ότι σε ρωτάω, του είπα;
Πως δεν έχουν. Και με τα παιδιά μου σχέση έχουν και μεταξύ τους έχουν σχέση οι αριθμοί, αυτοί αφού τελειώνουν και οι δύο σε επτά είπε και γέλασε.
-Βρε τον τρελάρα.
-Για την ηλικία τους δεν σου είπε τίποτε;
-Πώς δεν είπε, ένα σωρό πράγματα άσχετα και πολύπλοκα!
-Για λέγε.
-Το γινόμενο των ηλικιών όλων των παιδιών μου, είπε, είναι ο αριθμός των ευρώ που πήρε το κάθε παιδί μου από τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς από τον παππού τους!!!!!.
-Αμάν! Ο Χρύσανθος τρελαίνει άνθρωπο, δεν το καταλαβαίνω, είπε η φιλόλογος.
-Αυτό του είπα κι εγώ και ξέρεις τι μου απάντησε;
-Τι:
-Φίλε μου, είπε, να σε ρωτήσω κάτι, για να σε βοηθήσω; Θυμάσαι τον αριθμό του σπιτιού μας, στη οδό Μελενίκου στη Θεσσαλονίκη , που μέναμε όταν ήμασταν φοιτητές;
-Βέβαια τον θυμάμαι τον αριθμό εκείνου του παλιού ερειπωμένου οθωμανικού σπιτιού, είπα.
-Ε, λοιπόν, μου είπε, το άθροισμα των ηλικιών των παιδιών μου, μας κάνει τον αριθμό του σπιτιού μας. στη οδό Μελενίκου που μέναμε!
Νομίζω γυναίκα, ότι τον θυμάσαι κι εσύ, σε αυτό το τυχερό μας σπίτι γνωριστήκαμε;
-Ε, όχι τυχερό αυτό το σπίτι!
-Δεν θεωρείς τυχερό το σπίτι που γνωριστήκαμε;
-Εγώ όχι!
-Τι είναι αυτά που λες: Θέλεις να μαλώσουμε: Τι ακριβώς εννοείς!
-Εγώ δεν θα μαλώσω μαζί σου, καλέ μου!
-Παραδέξου ότι γίνεσαι άδικη και δεν θα μαλώσουμε!
-Παραδέχομαι ότι είναι άδικο που διαφωνώ μαζί σου, του είπε!
-Άρα δεν έχεις δίκιο!
-Όχι δεν λέω ότι έχω άδικο, αλλά δεν είναι δίκιο να διαφωνώ με αυτά που λες!
-Άρα έχω δίκιο.
-Καθόλου!
-Τι είναι αυτά που λες ;
-Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω..
-Σε ακούω της είπε, απρόθυμος και με θυμό.
-Διαφωνούμε, βέβαια, αλλά, όταν διαφωνούν δύο άνθρωποι, άδικο έχει αυτός που λέει το σωστό και όχι αυτός που λέει το λάθος!
-Μα είναι ποτέ δυνατόν να έχει άδικο αυτός που λέει το σωστό!
-Αν με ακούσεις ίσως!
-Σε ακούω, αν και με εκπλήσσουν, τα παράδοξα που λες!
-Άκου! Αυτός που βρίσκει το σωστό ή που το καταλαβαίνει όταν του το λένε , ή που πείθεται ευκολότερα για το σωστό δεν είναι κατά τεκμήριο και ο εξυπνότερος;
-Βεβαιότατα!
-Άρα αυτός δεν έχει και περισσότερες πιθανότητες να βρει ένα από τα δυο:
-Ποια είναι αυτά τα δύο, της είπε;
-Άκου προσεκτικά: Ή να βρει την μέθοδο να πείσει τον άλλο ,τον κουτότερο, (κατά τεκμήριο λέμε μην θυμώνεις)

• Άσε τα πειράγματα και συνέχισε!
• Επαναλαμβάνω. Ή να βρει την κατάλληλη μέθοδο για να πείσει τον άλλο ,τον κουτότερο, ή να διακόψει την συζήτηση, γνωρίζοντας ότι οι ατράνταχτες απόψεις των ισχυρογνωμόνων, των κουτότερων, είναι ακλόνητες.
  -Και μπορείς να πεις ότι αδικεί, ότι είναι άδικος , ο έξυπνος που δεν μπορεί να πείσει ένα κουτότερο ή επειδή εμπλέκεται σε αδιέξοδες διαφωνίες μαζί του;
  -Βέβαια ,γλυκέ μου άντρα, αδικεί!
  -Περισσότερο από τον άλλο!
  Πολύ περισσότερο, τουλάχιστον, από τον άλλο!
  -Γιατί αυτό;
  -Γιατί περισσότερο έξυπνος άνθρωπος γίνεται αυτός που του έχουν προσφέρει περισσότερα: ο θεός, η τύχη και οι άνθρωποι. Συμφωνείς ότι είναι αυτό σωστό;
  -Σωστό, της είπε λίγο διστακτικά!
  -Χαίρομαι που συμφωνείς, του είπε!
  -Αλλά γιατί είναι και άδικος, καλή μου!
  -Δεν είναι άδικος κάποιος όταν δεν κατανοεί κάποιον, που ο θεός, η τύχη, και οι άνθρωποι του έδωσαν λιγότερα από ότι έδωσαν στον ίδιο;
  -Είναι, της είπε , προθυμότερα, τώρα!
  -Δεν είναι άδικο να μην κατανοεί κάποιος κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει επειδή είναι πιο άτυχος στη ζωή του από εκείνον;
  -Άδικο, βέβαια !
  -Βλέπεις, λοιπόν, ότι ο εξυπνότερος οφείλει να δώσει λύση!
  -Ποια λύση, της είπε;
  Το είπαμε παραπάνω, θυμάσαι πιστεύω, ή να βρει μέθοδο να πείσει τον άλλο πού κάνει λάθος, ή να σταματήσει την αδιέξοδη συζήτηση με κάποιον “κουτό” που δεν καταλαβαίνει.
  -Α, τώρα μάλιστα κατάλαβα! είπε γελώντας ο άντρας. Σταματάω ,της λέει, τώρα αμέσως ,πρώτος εγώ, την άκαρπη αυτή συζήτηση μαζύσου !
  -Αμάν ! Αυτή η πελοποννησιακή διπλωματία! Ασπρόμαυρο, κολοτούμπες, και γαλιφιές! Πάντα θέλετε να βγαίνετε μπροστά, του είπε η γυναίκα.
  -Δεν πέφτουν αλλιώς τα κάστρα γυναίκα !!!!

Στο θέμα μας τώρα, είπε η γυναίκα, αργούμε, έλα να. βρούμε τον αριθμό των παιδιών και τις ηλικίες τους!
-Λοιπόν, σου ξαναθυμίζω τα εξής: 1ον ότι το γινόμενο των ηλικιών των παιδιών του είναι ίσο με το άθροισμα των ευρώ που πήρε καθένα παιδί από τα κάλαντα. (τα Χριστούγεννα επτά ευρώ και την πρωτοχρονιά μοιραστήκαν όλα τα παιδία τα 87 ευρώ). 2ον ότι το άθροισμα των ηλικιών των παιδιών μου, μας κάνει τον αριθμό του σπιτιού μας. στη οδό Μελενίκου.

-Δεν καταλαβαίνω, βοήθησέ με να καταλάβω βρε Χρύσανθε πόσα παιδιά έχεις και τι ηλικία έχουν!
-Τότε ,μου είπε κάτι άσχετο που με μπέρδεψε αρκετά !
-Τι σου είπε, ρώτησε η γυναίκα;
-Ότι ένα του παιδί έχει δυο χρόνια την ίδια δασκάλα, μια πανέξυπνη και πανέμορφη γυναίκα, από την Ανδραβίδα της Ηλείας, που είναι τώρα 37 χρονών, όσο ακριβώς και η γυναίκα του.
-Και τι σχέση έχει αυτό, του είπα, δεν καταλαβαίνω!
-Και όμως, μου είπε, τις «σχέσεις» πρέπει να τις «μυρίζεσαι», τι μαθηματικός είσαι!
-Παράτησε τη συζήτησή μας και έβγαλε από την τσέπη του ένα βιβλίο και άρχισε να μου διαβάζει.

!!!!Η καλή επίδραση που ασκεί ο δάσκαλος προέρχεται από την λάμψη των λόγων του που δονούν την καρδιά των μαθητών. (έτσι δοξάζεται ο δάσκαλος και τέρπονται οι μαθητές)
Η άριστη επίδραση που ασκεί ο δάσκαλος προέρχεται από τους στοχασμούς του, που προτρέπουν για τους μααθητες για ωραία ταξίδια. (έτσι τέρπεται ο δάσκαλος και δοξάζονται οι μαθητές)
-Άκου και αυτό, μου λέει
• Ο καλός δάσκαλος ποτέ δεν σταματά να μαθαίνει.
• Ο καλός δάσκαλος είναι επιεικής.
• Ο αυστηρός δάσκαλος είναι ανεπαρκής.
Μετά από αυτά έφυγε βιαστικός.
-Πηγαίνω να αγοράσω επτά τριαντάφυλλα και επτά γαρύφαλλα. Ξέρεις ,φίλε , μου είπε, το επτά είναι ιερός αριθμός κατά τον Πυθαγόρα.
Όλα, βέβαια, γρίφοι και παραπλανήσεις για να με μπερδέψει.
-Άντρα μου, τον αδικείς, στα είπε όλα, εγώ τώρα ξέρω και πόσα παιδιά έχει και την ηλικία των παιδιών του. Πάμε να ψωνίσουμε τα δώρα τους!
-Πάμε, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει η δασκάλα και μάλιστα 37 χρόνων, με τη λύση του προβλήματος.
-Ίσα-ίσα που σου είπε τη σπουδαιότερη σχέση ο φίλος σου!
-Δεν μπορώ να καταλάβω ψιθύρισε ο άνδρας. «Κόλλησα» με τις λέξεις «πανέξυπνη» και «πανέμορφη», είπε.
-Με την πανέξυπνη και την πανέμορφη είσαι κολλημένος χρόνια, δεν μου λες κάτι καινούριο, χρυσέ μου !του απάντησε, πειράζοντάς τον η γυναίκα του
-Μα δεν εννοούσα εσένα!
-Όλο λάθη κάνεις σήμερα, καημένε μου, με θυμώνει τούτο το τελευταίο!
-Μα έχουν, βρε γυναίκα, όλα ασάφειες ,και αυτά του φίλου μου και τα δικά σου και με μπερδεύουν!
-Όχι ασάφειες! Αλλά δημιουργικές ασάφειες!
-Τι σημαίνει αυτό;
-Να! Λες κάτι με όχι ακριβή περιγραφή, αλλά με τέτοιο τρόπο που φαίνεται ότι έχει πολλές ελλείψεις.
-Άρα έχει ασάφειες!
-Όχι ασάφειες, αλλά δημιουργικές ασάφειες, γιατί οι ελλείψεις μπορεί να κρύβουν νύξεις και υπονοούμενα, που, μπορεί κάποιος, αξιοποιώντας την δημιουργική κριτική ικανότητα της σκέψης του να τα ερμηνεύσει με πολλούς και ποικίλους τρόπους!
-Λέγε μου, καλή μου και ένα παράδειγμα:
-Είπα παραπάνω ότι: « εξαρτάται αν είναι ή όχι τυχερός ο αριθμός του σπιτιού μας »!.
-Αυτό δεν είναι αντιφατικό και έχει μεγάλη ασάφεια, γλυκιά μου!
-Θα το καταλάβεις σε λίγο μόνος σου ότι έχει δημιουργική ασάφεια!
-Για εξήγησέ μου, αρχίζω να ανησυχώ για την κρίση της σκέψης μου!
-Κριτική ικανότητα, λέγεται.
-Ναι έχεις δίκιο, λάθος διατύπωση έκανα.
-Μην ανησυχείς τα λάθη είναι ανθρώπινα και όποιος φοβάται να κάνει λάθη δεν μαθαίνει.
-Άσε ,τώρα, το κήρυγμα και λέγε!
-Εσύ αξιοποιώντας την δημιουργική κριτική ικανότητα της σκέψης σου, σε λάθος κατεύθυνση, συσχέτισες τον αριθμό του σπιτιού μας με την τύχη μας, ως ζευγάρι.
-Πως αλλιώς;
-Εγώ , αντιθέτως, καλέ μου, αξιοποιώντας την δημιουργική κριτική ικανότητα της σκέψης μου, σε σωστή κατεύθυνση, δεν συσχέτισα τον αριθμό του σπιτιού μας με την τύχη μας,.
-Πάλι δεν καταβαίνω!
-Ως συνήθως, του απάντησε, γελώντας!
-Ότι και να λες, της είπε ,λίγο πειραγμένος, η υπεροχή του μυαλού , εμάς των ανδρών, είναι δεδομένη!
-Χρυσέ μου! Τι τα θες! Δεδομένο δεν είναι πια τίποτα, για τους άνδρες!
-Γιατί;
-Γιατί τα αντρικά μυαλά νωχέλησαν ησυχασμένα στην κυριαρχία που επέβαλαν οι άντρες με τους μύες τους επάνω μας!
-Ενώ εσείς, οι γυναίκες;
-Οι γυναίκες, χρυσέ μου, αιώνες πυρετωδώς λειαίνουν με τους έλικες του νου τους, την «ισότητα», για να περάσει η κυριαρχία τους επάνω σας. Άνισα τα όπλα μας, όπως βλέπεις, καλέ μου!
Ο Άντρας σιώπησε. Σοφή στρατηγική των νικημένων. Σοφή σιωπή ….μα επώδυνη !!!
Η φιλόλογος αφού εξήγησε στον άντρα της πως βρήκε τη λύση στο πρόβλημα πήγαν να ψωνίσουν δώρα για τα παιδιά του Χρύσανθου.

Το βράδυ έφτασαν από τους πρώτους στο σπίτι του Χρύσανθου ή μάλλον στο κήπο του σπιτιού του.
Εκεί σε εκείνον τον υπέροχο και ευρύχωρο κήπο δεν ήταν μόνοι τους, είχε αρκετούς καλεσμένους. Είχε καλέσει πολλούς συναδέλφους του, φίλους του, επισήμους και τον επισημότερο της πόλης, τον δήμαρχο.
Είχε και μπουφέ με φαγητά, γλυκά, φρούτα, αναψυκτικά και ποτά.
Όταν τέλειωσαν τα σερβιρίσματα και οι καλεσμένοι διασκέδαζαν με διάφορα πειράγματα και ανέκδοτα. Ο Χρύσανθος που συχνά θέλει να πρωτοτυπεί, έκανε κάτι που μας εξέπληξε όλους ευχάριστα και με αυτό, βέβαια όπως πάντα, έκλεψε την παράσταση!

Εκείνο τον καιρό ένα φλέγον θέμα ήταν στην επικαιρότητα και απασχολούσε τη βουλή, τους ακαδημαϊκούς, τους πολίτες και τους εκπαιδευτικούς. Το θέμα γενικά αφορούσε την αριστεία που έχει σχέση με τη μάθηση και ειδικότερα το θέμα περιοριζόταν στο αν πρέπει να υπάρχουν σχολεία που να «παράγουν» άριστους.
Τις θέσεις, τις απόψεις τις γνώμες των συζητητών, που άκουγε κανείς στις παρέες ή στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, (ομάδες συζητητών) τις καθόριζαν, μάλλον, πολιτικές σκοπιμότητες, παρά μια ακηδεμόνευτη και αδέσμευτη σκέψη ,χωρίς ιδιοτέλειες.

Ο Χρύσανθος πήρε στα χέρια του κάτι σημειώσεις και είπε με επισημότητα στην φιλική συντροφιά:
-Αγαπητοί καλεσμένοι συμποσιαστές.
-Θέλω να σας διαβάσω την άποψη μου για το φλέγον θέμα της αριστείας.
-Χαιρόμαστε ,είπαν κάποιοι και ευχόμαστε να είσαι αντικειμενικός.
-Όσο και ο Όμηρος που συμβουλεύτηκα!!
-Μα πως; Μήπως πήρες συνέντευξη από τον Όμηρο, τον διέκοψε, χαριτολογώντας, ο φίλος του δημοσιογράφος!
-Δυστυχώς δεν πήρα συνέντευξη από τον ίδιο ,αλλά από την μια από τις δύο ….κόρες του που μας άφησε και είναι το ίδιο!!
-Τότε σε ακούμε
Ο Όμηρος, φίλοι μου, στον στίχο 208 της Ζ ραψωδίας της Ιλιάδας, ενώ μιλεί για την Αριστεία δίνει έμφαση στο «υπείροχον». Το υπερέχον κυριαρχεί δηλαδή, μέσα στην κοσμοξάκουστη φράση:
«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων».
Να πως το μεταφράζουν ακριβώς στη δημοτική μας γλώσσα:
Πάντοτε μέγας να φανώ και των ανδρείων πρώτος. Πολυλάς
Να θέλω να ‘μαι ο πρώτος πάντα μου, να ξεπερνώ τους άλλους. Καζαντζάκης-Κακριδής
Να φαίνομαι απ’ τους πρώτους κι απ’ όλους πιο καλύτερος. Πάλλης
Πάντα να είμαι άριστος κι απ’ όλους να υπερέχω (Καραμπάτσος)

Θέλει να μας μιλήσει για την αριστεία ο Όμηρος. Αλλά πώς;
Θέλει να τον προσέξουμε και να τι κάνει.
Ξεκινά να περιγράψει ένα περιστατικό μάχης του τρωικού πολέμου για να προκαλέσει το ενδιαφέρον και καταλήγει να κάνει μαθήματα κοινωνικού φρονηματισμού.
Διαλέγει δύο ηγέτες, στρατηγούς με ήθος, τον γενναίο Διομήδη από μέρους των Ελλήνων και τον νεαρό και άπειρο Γλαύκο από το μέρος των Τρώων.
Είναι και οι δύο έτοιμοι με το χέρι στην «σκανδάλη» Δεν θα περιγράψει πόσο άριστοι είναι στην τέχνη του πολέμου αλλά πια αρετή τους οδηγεί στο καθήκον να πολεμήσουν.
Τους βάζει αντιμέτωπους ο Όμηρος, αλλά δεν θέλει να περιγράψει κονταρομαχίες αρματομαχίες και ξιφομαχίες -τα έχει πει αυτά αλλού πολλές φορές- τώρα θέλει να περιγράψει μια λογομαχία που τελικά καταλήγει σε ένα θεϊκό διάλογο που καταδεικνύει το ήθος , την ευγένεια τη λογική. Όλα αυτά τα υγιή πρότυπα των ελλήνων
Θέλει να διαστείλει την έννοιά της αριστείας να την φωταγωγήσει έτσι που να δούμε το βαθύ της νόημα και να μη μηρυκάζουμε ερμηνείες, χωρίς να έχουμε την συναίσθηση του σκοπού που ειπώθηκαν τούτα τα λόγια για το «αριστεύειν»
Δώστε μου, φίλοι μου, δύο λεπτά να παρουσιάσω το ρεπορτάζ όπως μας το δίνει ο Όμηρος ο μεγάλος δάσκαλος των Ελλήνων.(στοιχοι208-220 Ζ ραψωδιας)
Ο πόλεμος στην Τροία είναι στο κρισιμότερο σημείο. Έξω στην πεδιάδα μάχονται Έλληνες και Τρώες. Ο Έκτορας φεύγει να πάει στην Τροία και αφήνει επικεφαλής του στρατού για να αμυνθεί τον νεαρό Γλαύκο. Οι Έλληνες δίνουν εντολή στον παλαίμαχο γενναίο Διομήδη να απωθήσει τους Τρώες.
Ο Διομήδης όταν πλησιάζει βλέπει έναν άπειρο νεαρό να στέκει απέναντι του για να πολεμήσει.
Αν ο Όμηρος περιέγραφε μόνο πολέμους θα έγραφε ότι ό Διομήδης εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και συνέτριψε τον άπειρο νεαρό. Ο Όμηρος δεν περιγράφει πολεμικά γεγονότα αυτά τα έχει συμπιέσει σε λίγες μέρες. Αξιοποιεί επιδέξια τα πολεμικά γεγονότα –σχεδόν σε όλο του το έργο-για να γράψει ηθικό κώδικα συμπεριφοράς. Γράφει το ηθικό ευαγγέλιο για να διαπαιδαγωγήσει τους έλληνες και να γίνουν τα πρότυπα του κόσμου.
Ο Όμηρος είναι φιλόσοφος και μας διδάσκει, ότι με έναν νωχελικό κόσμο, εφησυχασμένο στην ουτοπία της αυθεντίας δεν μπορεί να ανθίσει η δημοκρατία, που είναι το ευλογημένο γέννημα του ελληνισμού.
Σε κάθε ευκαιρία περιγράφει αρετές που εκδηλώνουν άνθρωποι που ζουν ισότιμα μέσα σε μια δημοκρατία. Σε μια δημοκρατία που έχει αρχίζει να κτίζεται σιγά- σιγά από τα ομηρικά χρόνια και έχει την αίσθηση του κινδύνου γι αυτό είναι ετοιμοπόλεμη, αυστηρή και με ρεαλισμό. Τι άλλο καλύτερο όχημα από τον τρωικό πόλεμο θα μπορούσε να επινοούσε ό όμηρο για να διδάξει τις θαυμάσιες κοινωνικές προτροπές του που υποδηλώνουν οι συμβολισμοί των λέξεων: «Αριστεύειν», «Οιωνός», «Αιδώς» ή να διδάξει τις λεπτές ευαισθησίες του «ερώτα», της «φιλίας», της «εμπιστοσύνης», της «τιμής», του «νόστου», της «ξενίας» και άπειρες άλλες που υπάρχουν στο βιβλίο του ομήρου. Μέσα από αυτό το βιβλίο θα «εξελληνίζονταν» όλοι οι έλληνες και όχι μόνο όπως λέει και ο Ισοκράτης.
Αυτές τις έννοιες υψηλού κύρους και άξιας διδάσκει ο Όμηρος, αλλά εμείς όταν ανοίγουμε τα βιβλία του Ομήρου ψάχνουμε βαρετά τους συνταχτικούς κανόνες, τους εμπρόθετους προσδιορισμούς ,τα σύστοιχα αντικείμενα, τους υποθετικούς λόγους τις γραμματικές μεταπτώσεις των λέξεων και τα ποιητικά τροχαϊκά μέτρα και τις τομές των εξάμετρων δακτύλων. (άριστα και αυτά δεν λέω. αλλά μας ξεμάκρυναν από τον πνεύμα του Ομήρου ). Οι μαθητές δεν κατάλαβαν, παρά ελάχιστα μόνο, από αυτά που μας διδάσκει ο Όμηρος και ούτε δόθηκε η ευκαιρία στους δασκάλους να διδάξουν τη διδακτική μέθοδο του Ομήρου.
(Ας ανοίξουμε μια παρένθεση είπε ο Χρύσανθος χρόνο έχουμε.)
Το ότι οι Έλληνες δεν διάβασαν όσο έπρεπε τον Όμηρο, από τα χρόνια τα παλιά και όχι μόνο τώρα και δεν «εξελληνίστηκαν», φαίνεται από το γεγονός ότι δεν κατανόησαν την σημασία των λόγων του Δημοσθένη, όταν λυσσομανούσε στην Πνύκα για να πείσει τους δημοκρατικούς Αθηναίους να μην είναι ράθυμοι και νωχελικοί, αλλά να εγερθούν και να διατυμπανίσουν ότι είναι «ανθέλληνες» όσοι από τους Έλληνες δεν πιστεύουν ότι πρεπει να κυβερνούνται δημοκρατικά. Με το θάνατο του Δημοσθένη πέθανε και το πνεύμα των Ελλήνων. Τα επιγενόμενα είναι λαμπρές, ολόλαμπρες αν θέλετε, αγαπητοί φίλοι, αναλαμπές, αλλά δυστυχώς μόνο αναλαμπές!!!! Χάθηκε το φως το ελληνικό της δημοκρατίας. Έχασε ο κόσμος την ευκαιρία τις καλής συνεχείας της πορείας που χάραξε ο Όμηρος. Πήραν τη σκυτάλη από τη ελληνογενή δημοκρατία, πριν καλά –καλά ωριμάσει, οι βασιλιάδες, οι καίσαρες οι μονάρχες και γέμισε σκοτάδι και μεσαίωνες οι ανθρωπότητα και δύσκολα θα ξαναπιάσει τον κομμένο μίτο της δημοκρατίας που προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν οι έλληνες. (Κλείνουμε την παρένθεση).
Ας έρθουμε πάλι στο θέμα μας.
Ο Διομήδης στέκεται με θαυμασμό απέναντι στον θαρραλέο Γλαύκο και τον ρωτά :
-Ποιος είσαι εσύ, νεαρέ μου, θεός ή άνθρωπος . Ποια δύναμη σου δίνει το θάρρος να σταθείς να πολεμήσεις μαζί μου;.
Και η απάντηση έρχεται σαν μια θεια μελωδία που συγκίνησε τον Διομήδη και μέλπει μέχρι σήμερα την οικουμένη.
-Διομήδη του απάντησε ο Γλαύκος. Όταν έφυγα για να έρθω να πολεμήσω ο πατέρας μου σε εμένα ευχήθηκε: «Πάντα να είσαι άριστος και να υπερέχεις των άλλων για να σε καμαρώνουμε»
Κατέβηκε ο Διομήδης, λέει ο Όμηρος, από το άλογο του, σαν άκουσε τέτοια λόγια και με ήθος Έλληνα τον κάλεσε κοντά του και τον αγκάλιασε. Και ο Γλαύκος θέλοντας να μιμηθεί το ήθος του Διομήδη και να τον ξεπεράσει βγάζει τα χρυσά του άρματα τα ακριβά και τα ανταλλάσει με τα φτηνά χάλκινα του Διομήδη για να τον τιμήσει με την θαυμάσια ενέργεια της ανταλλαγής του χρυσού με τον χαλκό.
Φίλοι μου, είπε ο Χρύσανθος. ‘Άριστος δεν είναι όποιος είναι πολύ καλός, Άριστος γίνεται αυτός που πρωτεύει, γιατί η πρωτιά γεμίζει συναισθηματική ευφυΐα τον άνθρωπο, τον μαθητή, τον καθένα μας και τον ωθεί να ανέβη πιο ψηλά.
Θα σας πω με δυο λόγια, την προσωπική μου γνώμη για το θέμα αυτό.
Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να φτιάχνομε άριστα σχολεία και όχι σχολεία αρίστων. Η διαφορά είναι μεγάλη και έχουν μεγάλη ηθική και παιδαγωγική διάσταση μεταξύ τους.
Τα σχολεία άριστων δεν φτιάχνουν άριστους μαθητές, αλλά μαθητές με άριστες γνώσεις , Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από άριστους. Αν σας φαίνονται αυτά αντιφάσεις θα σας εξηγήσω. Μη θορυβείτε
Τα άριστα σχολεία είναι άριστα όταν έχουν άριστους δασκάλους.
Άριστους δασκάλους πρέπει και μπορούν να έχουμε σε όλα τα σχολεία.
Αν πάλι φτιάξουμε σχολεία που θα επιλέγουν μόνο άριστους που κατ’ ανάγκη θα τους πάρουμε από άλλα σχολεία που μέχρι τώρα φοιτούν και υπερέχουν στην τάξη τους, τότε θα χάσουνε πολλούς από τους «υπερέχοντες».
Σε ένα τέτοιο σχολείο, φίλοι μου, που θα συγκεντρώσει όλους τους αρίστους των άλλων σχολείων, κάποιος, ο πρώτος ο καλύτερος όλων των αρίστων θα είναι ο άριστος που θα υπερέχει και κάποιος άλλος από τους υπόλοιπους αναγκαστικά θα είναι ο τελευταίος ,ο χειρότερος, των αρίστων. Και με τί συναισθηματικό σθένος ο τελευταίος των καλών θα δηλώνει άριστος αφού θα είναι ο τελευταίος των αρίστων;. Ο άριστος πρέπει να υπερέχει για να είναι και να νιώθει άριστος
Από όλους μόνο ένας θα υπερέχει αναγκαστικά και μόνο ένας θα ωφελείται από το γοητευτικό συναίσθημα της πρωτιάς.
Αποσιωπώ φίλοι μου το γεγονός ότι από τα άλλα σχολεία θα λείπουν οι άριστοι που θα γίνονται παραδείγματα για μίμηση από τους υπόλοιπους μαθητές.
Σε τέτοια σχολεία αρίστων όλοι οι άλλοι άριστοι ,έκτος του πρώτου, από τον δεύτερο μέχρι των τελευταίο δεν θα αισθάνονται την γοητεία της πρωτιάς που δίνει φτερά στο νου και στην ψυχή.
Ένας πρώην άριστος σε ένα κοινό σχολειό τώρα στο σχολείο αρίστων, ίσως, είναι ο τελευταίος!!!!!
Και τί αισθήματα υπερηφάνειας θα του λείψουν; Και τί ζωή θα κάνει χωρίς αυτά τα ανεκτίμητα πρωτεία που θα του λείπουν, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης;
Τα πρότυπα σχολεία που είναι ανάγκη να ιδρύσουμε, δεν πρέπει να διαλέγουν μαθητές και ούτε να τα διαλέγουν οι μαθητές.
Τα πρότυπα σχολεία πρέπει να παίρνουν δείγμα μαθητών τυχαίο και αντιπροσωπευτικό, όπως όλα τα κοινά σχολεία, αλλιώς- αν διαλέγουν μαθητές- δεν είναι πρότυπα σχολεία, αλλά φυτώρια αλαζονείας για μαθητές και γονείς.

Τώρα επιτρέψτε μου να τελειώσω με ένα μικρό πεντάστιχο, ιαμβικό, δεκαπεντασύλλαβο ποίημα σαν επιμύθιο ανάλαφρο όλων αυτών που είπα.
Ελπίζω έτσι να φανεί η γνώμη μου ποιο συμπαθής και λογική επίσης!

Η Αριστεία αγαπά τη μοναξιά του πρώτου!
Δεν υπερέχει ο άριστος αν είναι με άλλους όμοιος!
Σαν συνωστίζονται οι άριστοι χάνουν το υπερέχον
Τροφή της αριστείας «το υπερέχον» ,χωρίς αυτό
θα είναι: Καλοί, πολύ καλοί, ποτέ καλύτεροι άλλων!!!!!

Τότε επεκράτησε σιωπή σε όλους. Ποιος θα αντιλογούσε με τον Όμηρο
Μας έχει μείνει μια τσίπα ντροπής. Δεν έχουμε δα αφελληνιστεί τόσο.

Έκλεισε τα τετράδιά του ο Χρύσανθος και μέσα στην απόλυτη ησυχία που επικρατούσε ρώτησε τον νιόφερτο, στο νησί, συνάδελφό του και φίλο του:
-Βρήκες, φίλε μου παλιέ, πόσα παιδιά έχω και τις ηλικίες των;
Τα βρήκα όλα πήγε να πει, αλλά αμέσως διόρθωσε, τα βρήκε ,φίλε μου, και έδειξε τη γυναίκα με ένα μειδίαμα αμηχανίας. Ο Χρύσανθος συνεχάρη τη γυναίκα του φίλου του, την φίλησε και της έδειξε τον στίχο 208 της Ζ ραψωδίας της Ιλιάδας.
Και ενώ όλοι οι καλεσμένοι φαίνονταν να έχουν εντυπωσιαστεί από τη διδακτικότατα του Όμηρου και την φρεσκάδα του παμπάλαιου λόγου του, η φιλόλογος όρθια και μόνη κοίταζε το στίχο 208 αφημένη μέσα σε μια αμήχανη, απροσδιόριστη σκέψη αναπόλησης κουνώντας το σώμα της εμπρός πίσω όμοια σαν ένα μοναχικό καλάμι, που το θωπεύει ο ζέφυρος σε θερισμένου καλαμιώνα!!
Ο Χρύσανθος παρέκει παρακινούσε όλους να λύσουν το πρόβλημα!!
Ήταν 17 Ιουνίου στην Τήνο.